Seiridium cardinale poraża gatunki z rodziny Cupressaceae, wywołując rakowatość cyprysów. Głównymi żywicielami agrofaga są Cupressus lawsoniana, C. macrocarpa, C. sempervirens i Thuja occidentalis.

Choroba objawia się zażółceniem lub zaczerwienieniem liści, które z czasem obsychają i opadają na ziemię. Gałęzie i wierzchołki drzew zamierają. Jeżeli dochodzi do rozprzestrzeniania się infekcji w kilku miejscach na jednym drzewie, może to doprowadzić do śmierci rośliny w stosunkowo krótkim czasie w zależności od jej wieku, podatności i środowiska (Ponchet i Andréoli, 1990; Ponchet i wsp., 1990).

Na gałęziach, w miejscu wniknięcia patogenu, pojawia się lekkie zagłębienie, podłużne pęknięcie i soczewkowate lub wydłużone raki z żywiczym wysiękiem, czasami dochodzi do martwicy kory. Patogen pojawił się 1927 roku w Kalifornii, następnie rozprzestrzenił się do Kanady, Nowej Zelandii, Azji Mniejszej, Afryki Południowej i Europy (Wagener, 1928; Birch, 1933; Barthelet i Vinot, 1944; Sutton i Gibson, 1972; Panconesi, 1990). S. cardinale spowodował ogromne straty w połowie ubiegłego wieku we Francji i Włoszech, jego obecność potwierdzono także w Niemczech (Urbasch, 1993).

Ze względu na powszechne występowanie kilku roślin żywicielskich na obszarze PRA oraz zmieniające się warunki klimatyczne, istnieje ryzyko pojawienia się agrofaga na terenie Polski. Prawdopodobieństwo wniknięcia: średnie; patogen jest już obecny w Europie, ale nie należy do organizmów kwarantannowych; nie podlega kontroli. 

Prawdopodobieństwo zasiedlenia: średnie; zmieniające się warunki klimatyczne mogą sprzyjać zasiedleniu się agrofaga.

Prawdopodobieństwo rozprzestrzeniania: niskie; naturalne rozprzestrzenianie się agrofaga możliwe jest na niewielkie odległości wraz z silnym wiatrem i kroplami deszczu. Prawdopodobieństwo rozprzestrzeniania się może być średnie przy braku kontroli fitosanitarnych w czasie transportu sadzonek.